Uiteraard is de radio op de brochure door Philips eenvoudigweg wit gelakt.
Een strak doekje er tegenaan en men dacht een 'moderne' radio te verkopen.
Daarmee maakte Philips zich wel van het leie dakje.
Even een bestaand model een ander uiterlijk geven. Tamelijk lullig.
Of we het individieel nu mooi of lelijk vinden heden ten dage is van geen belang.
Philips dacht hiermee kennelijk nog in een gat in de markt te springen want er
waren in de jaren vijftig inderdaad moderne en zelfs zeer moderne inrichtingen
al was het wel weg gelegd voor een beperkt deel van de bevolking. Vooral in
Nederland was de 'gewone man' aartsconservatief. Daarnaast hadden ze vlak
na de oorlog wel wat anders aan hun hoofd.
Dat ging bij andere fabrikanten anders al zijn die in de minderheid. We hoeven
alleen maar Braun in dezelfde tijd en later te noemen met het baanbrekende werk
van Dieter Rams en Hans Gugelot. Ze ontwierpen producten die nog steeds in
de hoogste regionen van wereldvermaard design staan. De SK4 is ook van 1956
bijvoorbeeld.
In het Radio TV Design Museum Haarlem loop ik met de gasten door een gang
en zien we links o.a. de topmodellen van Philips en Grundig, om vervolgens
naar de andere kant van de gang te kijken en Braun te tonen uit dezelfde tijd.
Verbazing is er dan altijd bij de gasten.
Overigens kan een 'traditionele' radio uit de jaren vijftig heel goed in een modern
interieur van die tijd staan. OTL radio's waren meestal geïnspireerd op het
Scandinavisch design bijvoorbeeld. Daar deed de ontwerpafdeling dus meer
moeite dan alleen een bestaande radio wit lakken. Het hoogste podium in de
design-analen heeft Philips zelden gehaald. In de designliteratuur kom je van
Philips alleen de allereerste radio tegen: het broodtrommeltje en de pannenkoek.
En die beiden niet eens zozeer om het uiterlijk, maar meer om de innovatie.
Daarnaast had Philips het beleid dat er geen persoonlijke naam aan hun producten
verbonden mocht worden. Dat leidde ook tot beperking in hun vormgeving.
Vriendelijke groet, RenéR
Als je naald maar goed is
